O "wielkiej klęsce" i tyle

UWAGA! TEKST, KTÓRY ZAMIERZASZ PRZECZYTAĆ MOŻE ZAWIERAĆ TREŚCI, Z KTÓRYMI SIĘ NIE ZGADZASZ.

Porażka siatkarek odbija się szerokim echem w całej Polsce. Zresztą nie tylko Polsce.
Szczerze mówiąc - szukając winnych, nie spojrzałabym nawet na siatkarki. Na sztab również nie, choć w Polsce zwykliśmy zwalać całą winę na trenerów, co prowadziło do ich zwolnień, zatrudnienia nowego szkoleniowca i tradycyjnej obietnicy typu "Mierzymy w medal". Ciągłe zmiany zaczęły nawet irytować kibiców, co jednak nikogo nie interesuje.
PZPS. Cały sekret porażki. Sekret klęski nieuniknionej, do której zmierzaliśmy od paru dobrych lat. Żaden trener nie był w stanie postawić na młode zawodniczki, które TERAZ mogłyby być jak taka van Hecke. Mogłyby punktować każdą drużynę, a my ze spokojem patrzylibyśmy na naszą kadrę, na jej przyszłość.
Nikt nie wciśnie mi kitu, że każdy trener był tchórzem i bał się stawiać na młode. Nie wierzę w coś takiego. Ale za to wierzę, że każdy z nich działał pod presją PZPSu. Powtarzanie tej samej śpiewki o wielkich ambicjach, nadchodzących wygranych to grożenie trenerowi palcem - "Pamiętaj, jak powinie ci się noga - wylecisz pierwszy". A co zrobić, żeby nie powinęła się noga? Nie ryzykować. Stawiać na zawodniczki ograne, które z niejednego pieca chleb jadły, wygrały niejeden turniej. Bo tak łatwiej. Ogrywanie młodych jest niewygodne, prawdopodobnie poniesie za sobą parę bolesnych porażek, ale kogo będzie to interesowało, gdy owe niedoświadczone dziewczyny nabiorą wiatru w żagle i pozwolą kadrze na stanie się jedną z lepszych na świecie. Nasze władze zdają się tego nie rozumieć. Ja wiem, że to co piszę jest niepoprawne politycznie, bo kibic nigdy nie krytykuje (swoją drogą - dlaczego?), a szczególnie gdy ma zaledwie 16 lat i przy próbach konstruktywnej krytyki jest nazywany sezonowcem.
Nie chce mi się też słuchać o tym, że któraś siatkarka (albo jakiś siatkarz) była PROSZONA o granie w kadrze. Serio? To trzeba prosić? Nie wiedziałam. Jak nie chce grać - niech nie gra. Dam sobie rękę uciąć, że w Polsce mamy mnóstwo młodych zawodniczek, które gryzłyby zębami parkiet, byleby dostać koszulkę reprezentantki Polski. Ale kogo to interesuje? Lepiej żeby młoda, ambitna przyszłość polskiej siatkówki grała w I lidze, grzała ławę w OrlenLidze. A potem to nie ma kogo powołać do kadry. Ciekawe czemu... Hm, może dlatego, że stare (stare pod względem sportowym) zawodniczki najzwyczajniej w świecie nie mają sił, a młode zdają się nie istnieć (tylko i wyłącznie dzięki superpolityce władz, które bardziej cenią zawodniczki zagraniczne i wolę je ogrywać, żeby potem zlały naszą reprezentację)?
Przed meczem z Belgią spodziewałam się łatwej wygranej. Ale wraz z upływem czasu - zaczynałam rozumieć, że porażka jest nieunikniona. Zmierzamy do niej w każdym momencie, działania podjęte w świecie polskiej siatkówki są tylko z pozoru spektakularne, tak naprawdę prowadzą do porażki. Fajnie, że kadetki zdobyły złoto, ale czy któraś z nich będzie miała szansę się rozwinąć? Czy ktoś pozwoli jej wejść na boisko w koszulce reprezentantki Polski, czy jedynie posadzi na ławie i powie "patrz jak grają starsze"? A starsze znowu się wyczerpią, i znowu problem będzie ten sam - stare za stare, młode już nie takie młode, a w dodatku nieograne. Błędne koło. Dopóki ktoś nie zrozumie, że pora zmienić myślenie - będziemy się zachwycać medalami tylko po to, aby potem nawet nie przejść kwalifikacji.
Czego jeszcze nie rozumiem? Nie rozumiem takiego długiego szukania przyczyn porażki.  To, co piszę wydaje się być proste i logiczne, jak ktoś tego nie rozumie to musi być nieźle ograniczony i bardzo chciałabym powiedzieć, że nasze władze takie nie są. Życzę im jak najlepiej i chciałabym z ich ust usłyszeć - "Tak, ostatnie parę lat było trochę trudnych dla polskiej siatkówki, mamy w tym swój udział. Teraz czas odbudować drużynę. Z nowymi zawodniczkami i nadziejami, bez pośpiechu".  Ale zamiast tego słyszę "Patrzmy z optymizmem w przyszłość". Te słowa nic mi nie dają, a i moja wiara ma swoje granice. Żadne z działań nie wprowadza optymizmu w moje myślenie o przyszłości naszej siatkówki.
Następne parę lat może być trudne. Lepiej się od razu na to nastawić. Podejrzewam, że jeszcze nie raz spadniemy - może już nie tak boleśnie, bo powoli przyzwyczajamy się do nachodzących znienacka porażek. Ale powtarzam, dopóki ktoś tu nie zrozumie istoty budowania drużyny - nie zbudujemy nic. Jest mnóstwo młodych zawodniczek, które wydają się być gotowe do założenia koszulki reprezentantki Polski.
Praca wkładana w trenowanie zawodniczek w wieku kadeckim czy juniorskim idzie na marne. Co z tego, że mamy SOSy czy SMSy, skoro żadna z zawodniczek tam szkolonych nie ma gwarancji, że w przyszłości wspomoże dobrą drużynę ligową czy też kadrę. Nie chodzi o to, że ma być pewna, że nagle będzie tą najlepszą, drugą Skowrońską czy trzecią Glinką, ale ma mieć gwarancję, że jej potencjał będzie dla trenerów skarbem i czymś, co na pewno będzie wykorzystane. Idea SOSów - szlachetna i naprawdę rewelacyjna, ale życiowo - do dupy.
 Przegrajmy parę imprez z rzędu, ale grajmy tym samym składem, z tym samym trenerem, a wreszcie to ogrywanie przyniesie efekty. Nowy trener to nowa wizja zespołu, a zostawiając tego samego trenera nie skazujemy się na ciągłe zmiany. Wolę patrzeć na zagrywkę popsutą przez 18-letnią zawodniczkę, która ze skruchą spojrzy na trenera i będzie wiedziała, że następnym razem zrobi wszystko, by zagrywka była dobra. Wolę patrzeć na porażki młodych dziewczyn, które z dnia na dzień będą coraz lepsze.
Chciałabym też, żeby kibice mieli w polskiej siatkówce głos. Albo żeby ten głos przemawiał przez usta kogoś na stołku. Bo jak na razie komentarze kibiców są traktowane jako niegroźne, spokojne i bezwartościowe. Może wreszcie się to zmieni.
Czego boją się działacze? Może kibiców (choć przecież za bardzo się nimi nie przejmują)? Wydaje się, że całkiem niesłusznie, bo kibice stają się powoli gotowi do przyjmowania porażek na klatę, wyciągania z nich wniosków i świadomości, że poświęcenie w postaci stawiania na młodych ma swój sens. Zrozumienie dla zawodników, którzy stawiają pierwsze kroki w seniorskiej siatkówce jest dużo większe aniżeli zrozumienie dla starych wyjadaczy.
Wielką klęską stają się też ceny biletów. Wiadomo, że polscy kibice będą na meczu za wszelką cenę, ale siatkówka może zacząć nas dzielić, a nie łączyć. Na to też warto spojrzeć.
Porażka zawsze jest częścią sportu i trzeba znaleźć drogę do poradzenia sobie z nią. Jeden zwolni trenera, pożegna go w jakiś mało elegancki sposób, zawodników potraktuje po macoszemu. A drugi - zostawi trenera na swoim stanowisku, poszuka z nim rozwiązań, a może poszuka nawet winy w sobie (bo taka zawsze się znajdzie, gdy się dobrze poszuka).
Pisząc to, nie miałam na celu krytykowania zawodniczek, trenerów czy nawet działaczy. Stwierdzam to, co widzę i wiem, że nie jestem w tym osamotniona. Wiem też, że mój głos nie ma znaczenia, ale chyba taka forma wyrażenia tego, co sądzę była najodpowiedniejsza. Życzę naszej siatkówce, kibicom wielu sukcesów, które nie odejdą od nas niepostrzeżenie, a zostaną na zawsze :)

Koniec ME dla Polek.

 No więc niestety - Mistrzostwa Europy dla naszych dziewczyn skończyły się zanim nawet porządnie się zaczęły. Całkowitego blamażu nie było - jednak awansowały z grupy, zagrały niezły mecz z Bułgarią i momentami prezentowały bardzo wysoki poziom. Nie było to jednak to, czego oczekiwali kibice, trenerzy i najpewniej również same zawodniczki. Uważam jednak, że każdą porażkę można docelowo przekuć w sukces. Makowskiemu należy dać jeszcze rok czasu, ja wierzę, że uda mu się zgrać dziewczyny i doprowadzić je do wysokiej dyspozycji w następnych sezonach.
 Smutno. Nawet nie wiem co więcej o tym napisać - na razie ciężko mi to wszystko chłodno ocenić. Dzisiaj Włoszki po prostu były lepsze, jednak mimo wszystko to jest klasa...U nas chwilami wszystko pięknie wyglądało, ale jednak pojawiało się zbyt dużo błędów, aby marzyć o wygraniu choćby seta.

Nasi siatkarze z kolei na dwa tygodnie przed ich mistrzostwami kontynentu, mimo przegranej z Rosjanami, wygrali Memoriał Huberta Jerzego Wagnera. Nastraja to może nie jakoś hurraoptymistycznie, ale jednak całkiem nieźle. Nie mogę się już doczekać! Czy ktoś z Was wybiera się na mecze?

Zostawcie Makowskiego!

 Cóż, obiektywnie mówiąc, World Grand Prix nie było bardzo udane dla naszych siatkarek. Mimo fragmentów dobrej gry, drużynie zdarzały się długie przestoje. Jeszcze na pierwszym turnieju, w Campinas, wydawało się, że wszystko będzie w porządku. Fakt, "złotka" przegrały wszystkie spotkania, jednak Rosjanki, Brazylijki i reprezentantki USA stanowią ścisłą czołówkę światową i te porażki miały prawo Polkom się przydarzyć. Później jednak nie było już tak kolorowo. W Płocku nasze dziewczyny ograły tylko Kazaszki (ale za to w całkiem niezłym stylu), z Japonkami i Niemkami niestety nie powalczyły. Ostatnia grupa eliminacyjna to kolejne przegrane z Serbią i Chinami i wygrana 3:2 z Argentyną. Podsumowując - 15 miejsce na 20 drużyn. No cóż, nie napawa to jakimś wielkim optymizmem.
 Jednak uważam, że trenerowi Makowskiemu należy się odrobina zaufania i czasu. Nikt nie jest w stanie stworzyć nowej drużyny w kilka miesięcy, musimy to zrozumieć. Potencjał jest, mamy dobre środkowe, Paulina Maj na pozycji libero też radzi sobie świetnie, niestety jest mały problem z przyjęciem i atakiem, ale miejmy nadzieję, że dziewczyny do ME zgrają się ze sobą i to wszystko zacznie dobrze wyglądać.
Moja osobista refleksja jest taka: dlaczego na rozegraniu ciągle w pierwszym składzie gra Milena Radecka? Nie wiem czy zauważyliście, ale na przykład podczas turnieju w Płocku, trener wpuszczał Wołosz mniej-więcej w połowie seta (kiedy był on albo prawie wygrany, albo prawie przegrany). Asia nie mogła nawet pokazać pełni swoich możliwości, a uważam, że ona ma niesamowity talent i może być jedną z najlepszych rozgrywających świata. Świetnie radzi sobie z piłkami sytuacyjnymi, jest szybka i inteligentna. Tylko dlaczego ciągle "druga"? Taka sama sytuacja na linii przyjęcie-atak. Praktycznie ciągle na boisku przebywała Karolina Różycka, która przyjęcie ma przeciętne, nie kończy ataków, Asia Kaczor ewidentnie na razie bez formy...pytam się - dlaczego? Dlaczego nie Konieczna, Sieczka, Kasprzak? Mamy w reprezentacji dużo młodych, fajnych dziewczyn - trzeba z tego korzystać!
 Na razie jednak poczynań trenera Makowskiego z kadrą nie oceniam. Na to przyjdzie czas po ME, bo jednak WGP było tylko przetarciem. Mam przeczucie, że impreza sezonu wcale nie wyjdzie Polkom źle. A wiecznych krytyków i ekspertów mam już po dziurki w nosie, medal na Mistrzostwach byłby dla nich największą "karą". I tego kadrze życzę : )

Tak wiele się działo, że aż zapomniałam o tym opowiedzieć! :D

Witajcie znowu! :D Wracamy po raz kolejny, bo jak sama Gosia mi powiedziała - nie możemy pozwolić temu blogowi na taką śmierć! Sama za nic bym się nie zebrała do napisania tej notki, ale zostałam do tego zapędzona i dopiero teraz zauważyłam jak wiele mogę opowiedzieć!

Otóż te wspaniałe wakacje rozpoczęły się od wyprawy do Ergo Areny. O tym pisała Gosia.
To była niedziela. 30 czerwca. W chwili, gdy ja jechałam na LŚ do Gdańska, wolontariusze już byli w Starych Jabłonkach. Turniej miał rozpocząć się następnego dnia, więc trzeba było wszystko dopiąć na ostatni guzik :) Nie myślcie, że odpuściłam te Mistrzostwa Świata - po prostu dołączyłam do ekipy dzień później! Z Gdańska wróciłam po 2 w nocy, zasnęłam chwilę przed 3, a już o godzinie 5 zaliczyłam pobudkę, żeby dostać się do Ostródy, gdzie dołączyłam do wolontariatu :) Chwilę przed 7 zameldowałam się na miejscu, wskoczyłam w nasz roboczy strój i byłam gotowa do pracy :D Ledwo żyłam, szczerze to nie wiem jak tam dotarłam, i nie wiem jak przeżyłam pełen emocji i pracy pierwszy dzień. Już na wstępie okazało się, że pracy nie będzie mniej niż rok wcześniej, a może nawet będzie tego więcej - wiadomo, większe wymagania, w końcu to MŚ :) Moja subiektywna opinia jest taka, że w tym roku było dużo więcej obowiązków, być może dlatego, że ranga imprezy była wyższa, ale i ja zaliczyłam mały "awans" z boiska nr 3 na 2. Nawet na WT na dwójce było więcej pracy, więc na MŚ musiało być podobnie. Nie wiem na ile zainteresowani jesteście, ale przedstawię Wam NAJWAŻNIEJSZE dla mnie momenty. Te, które mnie zaskoczyły, rozśmieszyły albo obudziły ducha kibica!

MECZ NA WODZIE... Matko kochana, co to było :D Słuchajcie, takiego zaskoku to ja dawno nie przeżyłam. Razem z moją koleżanką Asią skończyłyśmy swój mecz i miałyśmy przerwę, której przeznaczenie było jasne - odpoczynek. Ledwo siadłyśmy, a tu nagle wpada jeden z court managerów i mówi: "Brakuje nam dwóch chłopaków, do podawania piłek na wodzie... WY, CHODŹCIE! SZYBKO!". LOL, CO?! What, że ja?! Pierwszy mecz w historii na wodzie, prezes Przedpełski i spółka... I woda. Boże, woda! :D Przecież nie umiem pływać, zresztą moja koleżanka też! :D Totalnie nieogarniętę biegniemy na motorówkę, po drodze okazało się, ze rozpruła mi się czapka, i musiałam pożyczać od koleżanki. Na boisko płynął z nami również wiewiór, było bardzo wesoło, chociaż serce omal mi nie wyskoczyło z piersi, gdy zaczęli nas wkręcać (czy aby na pewno?), że będziemy wyławiać piłki z wody. Gdy postawiłam stopę na piasku, okazało się, ze nie ma się czego bać, bo konstrukcja ani drgnie, a piłki były bardzo grzeczne i wypadły poza boisko zaledwie 2-3 razy. Jedynym problemem byli pływający za mną fotografowie, którzy krzyczeli, żebym się przesunęła w lewo, a potem dla odmiany w drugie lewo... (czemu nie w prawo? :<) Aha, no i mój telefon, którego nie wyłączyłam, i w pośpiechu musiałam się z nim uporać - był to mały problem. :D No, mecz skończył się w samą porę, bo nad Starymi Jabłonkami zebrały się czarne chmury, a wraz z postawieniem nogi na lądzie zaczęło grzmieć (nie żebym bała się burzy, czy coś...), wraz z Asią zaliczyłyśmy sprint na naszą dwójkę, gdzie miałyśmy podawać mecz... I to nie byle jaki...

...W STRUGACH DESZCZU... Wszystko było okej - do czasu :D Grała para z USA i Czech (tak mi się wydaje, czas niestety już trochę wymazał mi takie szczegóły z pamięci). Podawanie piłek w deszczu, a nawet w trakcie burzy to nie jest nowość, ale w momencie, gdy po boisku latają gałęzie, to chyba nie wszystko jest na miejscu. :D Mecz, owszem, mógłby być przerwany, ale jedna z drużyn zaparła się, że będzie grać i tak jakby postałyśmy sobie kolejne 15 minut... Pierwsze 5 to były mokre spodenki, po 10 minutach mokre WSZYSTKO! Kiedy żaden normalny człowiek nie był w stanie grać - mecz został przerwany. UF, UF, UF! Teraz biegiem do namiotu spikera, który już niestety po paru piłkach został odcięty od prądu. Okazało się, ze deszcz nie ustaje, nie jest ani odrobinę lżejszy, dlatego pobiegliśmy do hangaru i tam skryliśmy się przed urwaniem chmury. Po jakimś czasie mecz został wznowiony, a my (wciąż mokre) dalej podawałyśmy. A przed meczem musieliśmy pozbierać z boiska liście, maleńkie gałązki i szyszki. Za co nawet jedna z Amerykanek podziękowała z bardzo współczującą miną :) Jak dla mnie super przygoda :D JA CHCĘ JESZCZE RAZ!

POLSKIE MECZE... Niby boisko nr 2, a spójrzcie tylko-  ile kibiców i emocji!

W takich momentach nie myślałam, że mam dość i jestem zmęczona. Wtedy można stać bez końca, najważniejsze, żeby NASI wygrali. Niesamowite jest, gdy wszyscy na trybunach i na boisku czują, jakby mieli w życiu tylko jeden cel - kibicowanie. :) Dla takich momentów się żyje.


KOT CZY NIE KOT... Jak część z Was wie - skoczkowie również mieli swój moment w SJ. Jakież było moje zdziwienie, gdy wyszłam z hangaru i omal nie wpadłam na gościa ubranego w ubrania 4F, od razu myślałam, że to Kot, ale jakoś bardzo pewna nie byłam :D Okulary przeciwsłoneczne trochę mnie zbiły z tropu :D Potem szłyśmy na obiad pod górkę (kto choć raz pod nią szedł, ten wie...) i wtedy z naprzeciwka szła już cała zgraja skoczków.

TOP OD AMERYKANKI I BRAZYLIJKI... Żółty top od Barbary Seixas nie ma dużej historii, po prostu go od niej dostałam (pozdrawiam Witka, który go nie dostał!), ale ten od April Ross... Po meczu April na dwójce podeszłam do niej i spytałam o top, a ona niestety nie mogła mi go dać, bo już komuś obiecała, ale powiedziała, że następnego dnia po meczu może mi dać. No to ok, idę sobie pod główny kort, podchodzę do niej po meczu, a ona do mnie, że ZAPOMNIAŁA :D I, że mam przyjść po meczu o 3. miejsce. I wtedy już pamiętała, i mimo przegranego meczu była bardzo miła, nawet zamieniłam z nią parę zdań :D

OSTATNI MECZ NA DWÓJCE... Nigdy go nie zapomnę. Pedro/Bruno grali przeciw parze z Holandii Brouwer/Meeuwsen. I to właśnie Holendrzy po zaciętym meczu wygrali 2:1 (21:17,19:21, 21:19). Tak strasznie się cieszę, że podawałam piłki na tym meczu. To był tak nieziemski mecz, tak niesamowity poziom... I właśnie wtedy zaczęłam kibicować Holendrom, żeby tylko wygrali te MŚ. Na szczęście tak się właśnie stało! :)

Kurczę, co takiego jest w tej siatkówce, że pomimo dość ciężkiego, pełnego pracy tygodnia - ja wciąż chcę tam wracać! Nic nie pobije tych momentów, gdy czuje się te wszystkie wydarzenia na własnej skórze... I znowu powtarzam - mam nadzieję, że znowu będę miała okazję podawać tam piłki! Tak pracować, to ja mogę! :D
Załączam parę zdjęć, enjoy!

Przerażone my płyniemy na boisko :D

Teraz wyobraźcie sobie minę mojej mamy, gdy zobaczyła niepływającą córkę, na pływającym boisku. Na telebimie: JA i, taki tam, p. Przedpełski :D

Tak bardzo mokre, po ogromnej ulewie :)

Z Summer Ross (nie jest spokrewniona z April).

Na głównym ;)

:)

Chwile odpoczynku w naszym "pomieszczeniu klimatyzowanym" :D

Jeden z pokazowych meczów, w tym grali m.in. Paweł Papke i Sebastian Świderski.

Mecz skoczków.

Miejmy nadzieję, że za rok znowu będę mogła tutaj coś nabazgrać o Starych Jabłonkach. :D

Ej, i wiecie co jeszcze mi zostało z Jabłonek, oprócz wspomnień? Opalenizna na łydkach (hm, a może nawet lekkie spalenie), bardzo śmieszna, bo podawaliśmy w butach i... tak jakby się nieregularnie opaliłam, zresztą nie tylko ja :D

Albo skoro się tak rozpisałam, to znajcie moje dobre serce, i macie taką nutkę ze Starych Jabłonek!

A tu macie coś, co dla mnie było super hiteeem :D

I dla odmiany coś, co pozwoli na wspomnienia nie tylko tego roku, ale i lat wcześniejszych :)

To by było na tyle! :)

Czas nadrobić zaległości :)

Ostatnio nieco brakuje nam wszystkim siły do prowadzenia bloga, co wcale nie oznacza, że już nie interesujemy się siatkówką. Otóż interesujemy się - i to bardzo.
Od czasu ostatniego posta trzem z nas (Marysi, Marcie i mi) udało się być (wspólnie) na meczu Polska-Argentyna w Lidze Światowej, a Marta i ja dodatkowo wygrałyśmy bilety na pierwszy dzień turnieju World Grand Prix w Płocku. Niżej mała fotorelacja  : )

__________________________________________________________________

Cała trójeczka przed Ergo Areną.

 

Z boiskiem w tle.

Zobaczcie kogo udało nam się "złapać"  :D

Właśnie dzięki temu zdjęciu wygrałyśmy bilety na World Grand Prix. Chciałyśmy podziękować tam osobiście Kindze, okazja dobra bo ludzi malutko, ale niestety ochroniarze byli dużo bardziej negatywnie nastawieni niż na przykład ci z Gdańska...

A teraz zdjęcia z Płocka : )


   

Zdjęcie z czterema nie bardzo zidentyfikowanymi (ale za to sympatycznymi) siatkarkami z Japonii : )

 

Marta z naszymi zaproszeniami : )

   

I ja - również z nimi : )

Marciak z Coriną!

   

I ja - również z nią : )

 

Nasz "sektor gwiazd". Nic, tylko wygrywać bilety z puli PZPS : )

Marta z Gosią Kożuch.

   

I ja - także z kapitanką zespołu Niemek : )

   

Marta z Christiane.

I ja z Christiane.

 

Japońskie studio telewizyjne :D

Zdjęcie z jednym z moich dziennikarskich idoli - panem Tomaszem Zimochem.

   Podsumowując - genialne wakacje, pełne sportowych emocji. Przed nami ME i kolejny mecz na żywo - już czekam!

Następne pokolenie "złotek"?

Po obejrzeniu dzisiejszego meczu cała jeszcze się trzęsę. Coś niesamowitego, jeden z najbardziej emocjonujących siatkarskich horrorów jakie dane mi było zobaczyć. Dziewczyny grały bardzo dobrą siatkówkę - a zważając na to, że mają jedynie 16-17 lat (bo kadetki to w tej chwili roczniki '97 i '96) - wręcz świetną. Z obu stron mogliśmy zauważyć naprawdę przemyślane akcje - dobra gra w obronie, ciekawe rozegranie, siła i celność w ataku. Miło się na to patrzało.

 Włoszki, kiedy miały już Polki "na widelcu", psuły zagrywkę. A nasze siatkarki wykazały się wielką odpornością psychiczną i to właśnie była ich przewaga. Ja przed komputerem chyba byłam bliska zawału - a co musiały czuć one! Ale fantastycznie dały sobie radę. 

Zawodniczkom z Italii nie zazdroszczę, zapewne jest to dla nich koszmar, który długo będzie śnił się im po nocach...
Ale my cieszymy się ze ZŁOTA! Te nastolatki przysporzą nam jeszcze wiele radości w następnych latach, to pewne!

Fot: cev.lu

Typy kibica na wesoło :)

A więc z racji tego, że od paru lat aktywnie udzielam się na forach poświęconych sportowi, obracam się wśród osób z tym samym "bzikiem" co ja, śledzę wszelkie nowości na serwisach sportowych, zdążyłam zauważyć na jak wiele sposobów ludzie kibicują, jak postrzegają rywalizację.

Postanowiłam ich lekko "zaszufladkować" (oczywiście z humorem). 

Sezonowcy. Grupa chyba najbardziej popularna - uaktywniają się w momencie sukcesu jakiegoś zawodnika czy drużyny - ulatniają kiedy tylko zwycięstwa się kończą. Ostatnimi czasy obserwuje się na przykład wysyp kibiców Piotra Żyły, a w zeszłym roku po wygranej Lidze Światowej nagle przybyło wiernych fanów siatkówki. Kibic-sezonowiec oczywiście nie przyznaje się, jak krótko interesuje się konkretną dyscypliną i często "popisuje się" na forach swą niewiedzą. Typ dosyć łatwy do zidentyfikowania : )

Hotki. Zazwyczaj nastolatki (chociaż to nie reguła), zakochane w sportowcu płci męskiej. Najczęściej w Bartoszu Kurku lub w młodych skoczkach narciarskich. Siedzenie na meczu w promieniu kilku metrów od hotek (bo poruszają się zazwyczaj stadami) potrafi skutecznie obrzydzić widowisko - głośne piski, głupie komentarze...śmiać się czy płakać? W internecie ich działalność przedstawia się podobnie - strony na facebooku poświęcone rozpływaniu się nad urodą konkretnego zawodnika, komentarze na oficjalnych profilach typu " ;***** kocham Cię BARTUŚ"...Aż się człowiek wstydzi, że też ma te "naście" lat ; )

Ja-wiem-lepiej. Oto typ kibica, który zawsze najlepiej wie, co dobre dla zawodnika. Który uważa, że generalnie to on byłby najlepszym trenerem, fizjoterapeutą, lekarzem, taktykiem, dietetykiem...wszystkim. Po każdym nieudanym występie drużyny, której kibicuje, wypisuje co było nie tak, co można zmienić. Aż dziwne, że z taką wiedzą sam niczego nie osiągnął! ;)

Zawsze Niezadowolony. Biało-czerwony sportowiec wygrywa Mistrzostwa Europy. "Dlaczego nie Mistrzostwa Świata?" Nasz zawodnik zdobywa brąz na Mistrzostwach Świata. "Dlaczego nie złoto?"

Polak wygrywa na Mistrzostwach Świata. "E tam, MŚ przy Olimpiadzie to nic!" Taki typ nigdy nie cieszy się z sukcesu - bo zawsze czuje niedosyt. Szczerze mówiąc, współczuję ; )

Pesymista. Szczególnie aktywny, kiedy akurat naszym nie idzie. Jako przykład mogą doskonale posłużyć  komentarze na początku sezonu skoków narciarskich: "Nieloty! Już nigdy nasi skoczkowie nie będą w stanie choćby walczyć o miejsca w 10tce! Kruczek się do niczego nie nadaje!" Kiedy siatkarze przegrywają pierwszego seta: "I tak już nie wygrają, za słabi są." Osobiście mam w domu przedstawiciela tego typu, te teksty bywają lekko denerwujące. No dobra, bardzo denerwujące.

Pełen Nienawiści (ech, po prostu kibol...). Taki "kibic", który "swojego" zawodnika wręcz kocha, a całą resztę strasznych-ludzi-chcących-zabrać-mu-wygraną nienawidzi. Zazwyczaj bez konkretnego powodu. I wyzywa, równa z ziemią, czasem ucieka się nawet do rękoczynów. Nie ma żadnego szacunku do rywala i do kibiców rywala. Ciężki typ. 

Oczywiście starałam się, żeby były to te najbardziej charakterystyczne i denerwujące "rodzaje" kibiców  - tych prawdziwych przez duże "K" nie ma co opisywać - bo oni są po prostu mądrymi ludźmi, rozumiejącymi, że każdy fan ma prawo do swoich sympatii i antypatii, że każdy sportowiec może mieć zły dzień i co najważniejsze - że sport ma łączyć a nie dzielić. 

Jeżeli macie jeszcze jakieś swoje pomysły na "zaszufladkowanie" fanów, dzielcie się w komentarzach.

Pozdrawiam, Gośka.

:)

Puchar Polski dla Kędzierzyna! Waleczny Białystok poległ w meczu z Budowlanymi

Puchar Polski
Ostatnie dni upłynęły pod znakiem Pucharu Polski, w którym triumfował Kędzierzyn - jedna z niewielu drużyn prezentujących naprawdę równą, stabilną formę.

Jeżeli mam być szczera - widziałam tylko jeden mecz. Ten, w którym Resovia zapewniła sobie awans do finału. Pokonali walecznych bydgoszczan, którzy (jak dla mnie) w tym sezonie są naprawdę świetni. Nie chcę usprawiedliwiać ich porażki, ale wynik mógłby być inny, gdyby nie kontuzja Jurkiewicza. Ale cóż - każdy ma problemy, Rzeszów również przystępowała do rozgrywek jako drużyna osłabiona, więc brak środkowego Delecty niczego nie zmienia.
Akurat ten mecz bardzo mi się podobał. Uwielbiam patrzeć, gdy młodzi zawodnicy pokazują pazurki, rozwijają się na naszych oczach. Taki Waliński - jak dla mnie, to przyszłość kadry. Tak samo jak Konarski. Robi ogromne postępy i mam nadzieję, że zobaczymy go w reprezentacji w większym wymiarze czasu.
W tym miejscu polecam ciekawy artykuł - klik.

Plusliga

W Pluslidze czekają nas bardzo ważne mecze, chociażby spotkanie, w którym zmierzy się Gdańsk z Olsztynem. Tu akurat nie będę neutralna, mam nadzieję, że Krzysiek i spółka zrobią, co należy :) W tym miejscu moje dwie blogowe partnerki się ze mną nie zgadzają, 3 lutego to będzie dla nas dzień walki :D
Pierwsze miejsce, jak na razie, zajmuje Delecta. Jestem bardzo ciekawa, czy tak będzie do końca.

ORLEN Liga
Akurat tutaj poświęcę całą uwagę AZSowi Białystok. Szczerze mówiąc, nigdy nie widziałam, żeby jakakolwiek drużyna miała takie problemy. Zawodniczki uciekają i w sumie, chyba im się nie dziwię (choć sama bym tak nie zrobiła...). Utrzymywanie się z siatkówki jest ryzykowne, a część z nich wypłat nie dostawała.
W ostatnim meczu z Łodzią, kadra meczowa Białegostoku liczyła siedem zawodniczek. Libero (172 cm wzrostu) musiała zagrać jako przyjmująca, Sylwia Chmiel (przyjmująca) jako środkowa. Ich najstarsza zawodniczka ma 22 lata! Dziewczyny przegrały, ale walczyły bardzo, bardzo dzielnie. Strasznie cenię takie drużyny, w których pierwsza szóstka to melodia przyszłości - zawodniczki, które kiedyś mogą być najlepsze na świecie. Bez różnicy, czy do wystawiania młodego składu zmusza sytuacja klubu, czy po prostu tak funkcjonuje jakaś drużyna. Białystok przegrał 3:1, ale dziewczyny mogą być z siebie dumne. Z całego serca im kibicuję. (świetny mecz Laury Tomsi, zdobyła 22 punkty atakiem - 52% skuteczności, dwa blokiem i jeden zagrywką)


Jak już wszyscy wiedzą - Kędzierzyn ma następną rundę LM, Skra i Resovia - nie. Wielka szkoda.
Nie chce mi się krytykować Bełchatowa, bo inni zrobili to za mnie idealnie. Prawda jest taka, że kontuzjom da się zapobiec. Nie wszystkim, ale przynajmniej część urazów wynika ze złego doboru ćwiczeń, zbyt dużego natężenia gier. Kłaniam się wszystkim, którzy układają tak wspaniałe, zapchane terminarze, wymyślają coraz to nowe imprezy. Szkoda, że zawodnicy mają niewiele do gadania i nikt nie pyta ich o zdanie...

Żyjemy!

Cześć!
Przepraszam, że od dłuższego czasu nie pisałyśmy. Dziewczyny miały bardzo dużo na głowie.
Na siebie wymówki nie mam. Przepraszam, przepraszam i jeszcze raz przepraszam. Mimo większej ilości wolnego czasu - nie miałam weny, albo raczej nie chciałam jej mieć. Obiecuję poprawę, bo mam teraz jeden obowiązek mniej - nie wiem czy to dobrze, ale wyszło jak wyszło.

Mam nadzieję, że wrócimy tu na długo. I notki będą regularne. Na pewno się o to postaramy!

Do napisania!

Troszkę o nowym sezonie.

Czas upłynął szybko. Nie tak dawno emocjonowaliśmy się Ligą Światową i Olimpiadą a teraz znów na boiskach zawitała Plus Liga (i Orlen Liga, chociaż ja cały czas nie mogę się przyzwyczaić do tej nazwy ).
Spójrzmy na tabelę panów:

miejsce	drużyna	mecze	punkty
1	ZAKSA Kędzierzyn-Koźle	3	9
2	Jastrzębski Węgiel	3	6
3	Delecta Bydgoszcz	3	6
4	Politechnika Warszawska	3	6
5	Resovia Rzeszów	3	5
6	Skra Bełchatów	2	4
7	AZS UWM Olsztyn	2	3
8	Effector Kielce	3	3
9	AZS Częstochowa	3	0
10	Trefl Gdańsk	3	0

 Większość zespołów rozegrała już trzy mecze, prowadzi Zaksa z kompletem zwycięstw za trzy punkty. Na razie chyba za wcześnie, aby mówić o tym, który z zespołów ma największe szanse na mistrzostwo - faworytów, jak zawsze, jest kilku.

U pań sytuacja prezentuje się następująco:

miejsce	drużyna	mecze	punkty
1	BKS Bielsko-Biała	3	9
2	Muszynianka Muszyna	3	9
3	MKS Dąbrowa Górnicza	3	9
4	PTPS Piła	3	9
5	Pałac Bydgoszcz	3	3
6	Trefl Sopot	3	3
7	Impel Wrocław	3	2
8	Budowlani Łódź	3	1
9	Legionovia Legionowo	3	0
10	AZS Białystok	3	0

Jak widać, tutaj mamy już wyraźnie ugruntowaną "czołówkę" - cztery zespoły z kompletem zwycięstw za 3 punkty. Oczywiście, to dopiero początek rundy zasadniczej, wszystko będzie się jeszcze zmieniać i mieszać. Mnie osobiście cieszy wysoka pozycja Muszynianki i niższa Sopotu ; )

Oglądacie regularnie ligi, znajdujecie na to czas? Może byliście już na jakichś spotkaniach na żywo? : )

Sezon ruszył!

Cześć i czołem! Dawno mnie tu nie było, ale mimo wszystko zaglądałam na bloga z nadzieją, że jakaś nadprzyrodzona siła opublikuje za naszą czwórkę notkę, ale cóż - nie stało się tak :D Czas najwyższy napisać coś nowego - pewnie mało ambitnego, ale na tyle mnie w tej chwili stać. Ostatnia notka była zamknięciem sezonu plażowego. Miejmy nadzieję, że chociaż trochę Was to zainteresowało.

Wczoraj nasi wicemistrzowie Polski zdobyli brązowy medal KMŚ. Skra wykonała kawał dobrej roboty i chyba zgarnęła całkiem dobry materiał do analizy, bo mecze z Zenitem i Sadą Cruzeiro Belo Horizonte były prawdziwym pokazem walki do końca. Jestem mocno podbudowana postawą Atanasijevica, który został najlepiej punktującym. Mam wrażenie, że on rozwija się na naszych oczach i wyrasta na drugiego Miljkovica.

Jeśli chodzi o OrlenLigę to jestem trochę zawiedziona postawą Impelu. Niby drużyna do walki o medale, a tutaj na razie klapa. Pożyjemy, zobaczymy...


Jak mówiłam: notka wątpliwej jakości, a i warunków nie mam, bo aktualnie nad głową siedzą mi wszyscy... Do napisania!

Stare Jabłonki od kuchni - praca wolontariuszy i obecność na wielkiej siatkarskiej imprezie

Nasza podróż rozpoczęła się w poniedziałek rano na Dworcu w Iławie (większość wolontariuszy była z Iławy, ze Zrywu). Do Starych Jabłonek dojechaliśmy pociągiem, na miejscu byliśmy koło 10. Na sam początek zebraliśmy się w sali konferencyjnej hotelu Anders. Wysłuchaliśmy szczegółów naszej współpracy i dostaliśmy nasze stroje, czyli dwie koszulki, spodenki, czapkę, zegarek Swatcha i kurtkę. Potem udaliśmy się na boiska, gdzie każde z nich musiało zostać zmierzone, ale wiadomo, że wszyscy w tym nie uczestniczyli, więc niektórzy poszli zapoznać się z terenem, a inni (tak jak ja ;p) obserwowali trening zawodniczek na boisku nr 2. Jedna z nich (Amerykanka) podeszła do nas i powiedziała, że zgubiła kolczyk i ten, kto go znajdzie dostanie w nagrodę jej top. Tak więc rozpoczęliśmy poszukiwania. Chyba od razu skazane na porażkę, bo jak można znaleźć mały kolczyk w stercie piachu :D Ale wszyscy posłusznie szukali. I nie znaleźli :D Poniedziałek był w miarę wolnym dniem, odbywały się tylko dwa mecze (na boisku nr 3), i akurat miałam to szczęście, ze podawałam na nich piłki. Fajnym akcentem tego dnia było to, że już na sam początek udało nam się zrobić fotkę z Mariuszem Prudlem.

Najtrudniejszym dniem była chyba środa. Wtedy natężenie meczy było spore, i niektórzy (zgadnijcie kto ;p) podawali trzy mecze z rzędu, co było ciekawym doświadczeniem, bo po raz pierwszy myślałam, że zasnę i powtarzałam w myślach Niech ten mecz się wreszcie skończy... No, i właściwie mniej więcej tego dnia zaczęła się promocja hitu Michała Kądzioły :D Na początek samo śpiewanie (nawet w trakcie podawania piłek), a potem wspaniali liniowi wymyślili taniec, który zawojował cale Stare Jabłonki :D

A potem podbił serca zawodników!

Można powiedzieć, że w Starych Jabłonkach poznaje się zawodników od innej strony - tej pozameczowej. Bo przy odrobinie chęci i znajomości języka można było zagadać do siatkarzy/siatkarek. Ale do tego był potrzebny czas wolny, który poświęcaliśmy na obiad i odpoczynek, a rzadziej na oglądanie meczy na korcie głównym itd. Szczęśliwcom udało się dostać od zawodniczek topy, a od zawodników t-shirty. Mnie udało się dostać top od jednej z Greczynek (który potem wymieniłam na inny...), i od Rosjanki - Ukolovej, którą jeszcze przed meczem półfinałowym poprosiłam żeby po meczu dała mi swój top. I o dziwo zapamiętała mnie, po meczu nawet do niej nic nie musiałam mówić, sama mnie skojarzyła i oddała niebieski (spocony :D)  skrawek materiału :D

Spaliśmy w Ostródzie, w jednej ze szkół. W pokoju byłyśmy w dziesiątkę, co zagwarantowało pobyt pełen przeżyć :D Cisza nocna była koło 22-23, bo kiedy wracaliśmy trzeba było się ogarnąć, ponieważ piasek był WSZĘDZIE. Zmęczenie było spore, ale satysfakcja z pomocy w takiej imprezie jeszcze większa.

Ostatniego dnia chyba działo się najwięcej.(i było najwięcej ludzi związanych z siatkówką np. Iza Bełcik, Michał Ruciak) Z pozameczowych rzeczy - udało mi się zrobić zdjęcie z Kingą Kołosińską i Michałem Makowskim. Miałam okazję zrobić zdjęcie z Michałem Kądziołą, ale tłum do niego napierający mnie rozbawił i po prostu odpuściłam. Chyba spora część z Was widziała co się działo w meczu polsko-"brazylijskim". :D Rewelacja, super pomysł. 

Na ceremonii zakończenia też byliśmy obecni. I u facetów, i u kobiet. Każdy zawodnik, który zajął miejsce na podium przybił nam piątkę. Na koniec poleciało confetti, piłki plażowe i hity Starych Jabłonek. Było super, aż żal było wyjeżdżać. Mimo tego zmęczenia podawaniem piłek, drogi na obiad pod legendarną górkę - zostałabym tam jeszcze dłużej, bo ma się uczucie bycia w samym centrum tych sportowych wydarzeń. Za rok Mistrzostwa Świata, i jeśli będę miała okazję (a wierzę, że będę :D) to pojadę tam. Bez zawahania. 

P.S. Pozdrowienia dla Aśki, która zrobiła zdjęcie z Prudlem. I dla Pauliny, która bez pozdrowień się obrazi :D